Er zijn zo van die fijne zekerheden in het leven en een nieuwe plaat van Herman “HT” Temmerman is er daar, wat ons betreft eentje van. Nooit waren we ontgoocheld in nieuw werk van de man, integendeel: we blijven het een regelrechte schande vinden dat samenstellers van radioprogramma’s op onze nationale zenden zijn stilaan indrukwekkende oeuvre systematisch blijven negeren. Dat heeft vermoedelijk te maken met het aperte gebrek aan hipheid van ’s mans producties. Bij HT gaat het immers altijd om “de song”, lees: een op muziek gezet, al dan niet verzonnen verhaal, waarin de luisteraar kan meegaan, mede omdat de muziekjes al even steevast van een bedrieglijke eenvoud en toegankelijkheid zijn als de vormgeving van het albumhoesje.

Ook voor deze opvolger van “The Open Hum of Things”, dat later wellicht “de eerste pandemieplaat van H.T.” genoemd zal worden, werd voor deze nieuwe asiel gezocht in het Château de la Claireau, helemaal in het zuiden van ons land. Daar voelen Herman en zijn kompanen zich kennelijk thuis, vermits ze er telkens weer heen trekken om hun muziek uit te werken en op te nemen. Die kompanen, dat zijn ook nu weer alleskunner Nils De Caster, zijn wederhelft Sara De Smedt en percussioniste Pascale Michiels en het minste dat je over dat clubje kunt zeggen, is dat het uit mensen bestaat, die elkaar intussen door en door kennen en die, mede omwille van de toegankelijkheid van de liedjes van HT, elkaar blindelings aanvoelen en dus al heel snel weten wat ze moeten/kunnen toevoegen aan wat de liedjesschrijver hen voorlegt.

Dit is het soort platen, die je na drie luisterbeurten kunt meeneuriën of, als je al eens een gitaar durft vast te pakken, zelfs kunt meespelen. In die eenvoud ligt ook nu weer de kracht van de plaat: hier wordt nooit moeilijk gedaan, dit is organische muziek, die straalt in al haar ogenschijnlijke eenvoud. Tel daarbij de heerlijk gruizige stem op van Herman én het niveau van zijn teksten, die moeiteloos in het bovenste kwart zitten van alles wat hier in het Engels wordt uitgebracht en je komt in de buurt van het eindresultaat: een akelig mooie, eenvoudige, tot de essentie gestripte plaat, die weliswaar, zeker wat de teksten betreft, enige luistervaardigheid veronderstelt, maar tegelijk nogal dwingend richting “echt luisteren” noopt.

Alles bijeen opgeteld, kom ik dan uit bij dik veertig minuten muziek, verpakt in tien gezongen nummers en één fraaie instrumental -“Traveller’s Joy / Old Man’s Beard”- die helemaal niet de rol van opvullertje speelt, maar en geheel zelfstandig zijn plaats staat te verdienen tussen alweer een kransje van parels, waarvan ik graag ”Mirror Mirror” en “Warmer Hemispheres” vermeld, al doe ik daarmee enkele andere songs onrecht aan.

Dit is het zoveelste hoofdstuk in een stilaan indrukwekkend oeuvre van een man die - ik kan het niet genoeg benadrukken- volkomen ten onrechte over het hoofd gezien wordt door zowat ons volledig programmatorencorps. Gelukkig heeft hij, door hard werken en veel te spelen, intussen een heel mooie groep “vaste volgers” bijeen gespeeld. Die kijken ongetwijfeld nu al uit naar het moment waarop HT, allicht vergezeld door een aantal van zijn kompanen, weer de hort kan op gaan. Ik wens het de hele club van harte toe, want het is nu echt wel de hoogste tijd dat de boel hier weer op gang komt. Enfin, u begrijpt het wellicht al: wij hier, zijn erg blij met alweer een bijzonder fijne plaat van een van onze allerbest bewaarde geheimen, H.T. Roberts.

(Dani Heyvaert)

De cd-versie van UNDER THE WEATHER is nu al beschikbaar, de vinylversie volgt in maart. Bestellen kan via mail aan h.t.roberts@telenet.be